De vage uitloper naar het Hagerbuske krijgt midden jaren zestig een duidelijk afgebakend einde. De Sloot houdt nu op bij de straat die er dwars op komt te liggen, de Zwanenstraat. De ongecultiveerde zandgrond en de slingerende beek worden vervangen door asfalt. De nieuwe, geplaveide straten en de identiek ogende, moderne huizen markeren het einde van een tijdperk. Het is gedaan met het vangen van merejoetsers en stekelbaarsjes, die een tweede thuis in een badkuip bij ons op het balkon vinden, maar daarvoor zijn mijn broer en zijn vrienden inmiddels toch al te oud. De ontdekkingstochten met schop, visnet, emmer en kruiwagen naar het Hagerbuske behoren van nu af aan tot het verleden.
Rondom mij heen zetten ook de eerste verhuizingen in. De vertrouwde gezichten en families verdwijnen uit het straatbeeld. Vaste ankerpunten gaan verloren en zonder dat ik het in de gaten heb, word ik er zelf een. Het is nooit mijn bedoeling geweest om me zo lang aan deze plek te binden. Ik wil juist altijd weg uit de buurt, mijn vleugels uitslaan, de wijde wereld in. Gelukkig gebeurt dit evengoed wel.
-